Buraski małe dwa

Kiedy dzisiaj po południu wróciłam do domu, Kapucyna ostrożnie zbliżyła się do kontenerka, żeby dokładnie go obwąchać i obejrzeć. A potem dostojnie odeszła i położyła się w pokoju. Żadnej triumfalnej, szalonej galopady po mieszkaniu, żadnego manifestowania radości... Pewnie jeszcze nie wierzy, że to, co się stało - stało się naprawdę. Mnie też trudno jest uwierzyć... Wracałam samochodem i w pewnym momencie poczułam ich zapach - niby już nie dziecięcy, ale mimo wszystko jeszcze odrobinkę mleczny... A później, już w domu, pogładziłam grzbiet Kapucyny i nie czując drobnych kosteczek pomyślałam, że to nie może dziać się naprawdę! Że na taki smutek i żal nie jestem jeszcze gotowa! Że to jeszcze nie jest ten czas, kiedy mogę ich tylko wspominać...

Ja naprawdę nie śmiałam marzyć o wspólnym domu dla nich obu, więc zamiast płakać, powinnam dziękować losowi, a przede wszystkim Ucie, jej Tacie i Synkowi, że Gagatek i Sykomorek są razem nie tylko na tych zdjęciach:

Ale trudno jest pogodzić się z faktem, że od dzisiaj nie na moich kolanach będą się tak układać:

I że nie w mojej pościeli będą rano drzemać:

Przecież przed chwilą mogłam robić im takie zdjęcia:

A dzisiaj? Dzisiaj słońce nie świeci już tak pięknie...

Chłopcy nieodmiennie piękni, choć jakoś tacy... dorośli

I ta ich miłość braterska - rozkłada po prostu

jnk napisał:

A dzisiaj? Dzisiaj słońce nie świeci już tak pięknie...

Bo jest noc

Z autopsji powiem Ci, że JEDYNYM lekarstwem jest kolejne maleństwo. Chociaż właściwie po jakimś półroczu troszkę mniej boli ta pustka na kolanach. Czyli albo czekasz i wyjesz nocami, albo decydujesz się na ten przykład na jednego kociego chłopaka w ramach kuracji. Na stałe. Pewien czeczen jakby co nadal bezdomny

A ja zazdroszczę domku idealnego. Swój limit na takowe dla kotków już chyba wyczerpałam...

Nie umiem powiedzieć nie mądrego, z jednej strony cieszę się, że chłopcy mają wspólny, cudowny domek, z drugiej tak strasznie mi żal ich "mamusi".
Jnk, trzymaj się.