Pufcia i jej nowe życie :)

A jak może być po świętach? Normalnie - jak po świętach z kotem. Choinka parokrotnie zaliczyła glebę, tracąc coraz mniej liczne bombki, aż dziś w końcu powiedzieliśmy jej pa-pa. Mnogość jedzenia, czy raczej niemożność jego upilnowania przy sporej ilości świąteczno-noworocznych gości spowodowało podwojenie się kota. W sensie wagowym.
Ale co się dziwić skoro kocie polowania są z dnia na dzień skuteczniejsze, więc dłuuuuugi ślad masła z kanapki rozsmarowanego od kuchni przez dwa pokoje aż pod kanapę już nie dziwią - idzie się wtedy śladem, spokojnie, bo kot nie jest jednak w stanie szybko zjeść pajdy większej od niego - dociera się do mlaszczącego w pośpiechu celu i się mu łup wyrywa nie zwracając uwagi na rozdzierający płacz

Wśród gości była Janeczka, roczny bobas naszych ukochanych przyjaciół realnych

Dziewczyny szybko znalazły wspólny język... jedzenie znaczy

Mamo - daj chrupka, kicia głodna we mnie wierzy!

Janka, dawaj! (wreszcie człowiek rozmiarowo do kota dostosowany

)

O - Pufa w przelocie przez wszystkie pokoje, z przystankiem na moich plecach, przypomniała mi, że nie pochwaliliśmy się jeszcze ulubioną zabawką

Niby to tylko zmaltretowana wstążka z przyczepionym drucikiem, a wydobywa z Pufiątka największe pokłady szaleństwa

Jak się potwór wstążkowy rozkręci, to potem wystarczy tylko lekko palcem puknąć, czy pomiziać minimalnie, by kot wił się w największej kociej głupawce

Kończy się to złapaniem pufkowego ciałka w małgośkowe objęcia i zacałowywaniem do opadnięcia kota z sił

Nic na to nie poradzę - im bardziej ona szaleje tym bardziej mam ochotę ją zjeść z rozczulenia

No bo jak jej nie zjeść? No jak?

A wieczorami, gdy pracuję przy kompie, Mira cichaczem ładuje się za moimi plecami na kanapę. Niedługo jednak leży samotnie

Ja tu tylko na momencik...

Oj, no może chwileczkę poleżę...

I po minutce obie już chrapią zgodnie

Nie wyobrażam sobie,żeby takiego stworka nie chciało się zacałowac i schrupac jednocześnie...

Faktycznie ona jest w typie Ciri..
Hmm,mówiąc szczerze jakos nie widać tego podwojenia wagi...Może to nie o kota chodziło?

Ja właśnie też nie widzę nigdzie tego podwojenia wagi

Może Gosi się coś przywidziało

Pomyślałam nawet, że może to takie spaczone widzenie po sylwestrze

ale to się raczej widzi się wtedy kilka kotów, a nie jednego grubego

Jeszcze,jeszcze.....więcej Pufkowych opowieści okraszonych zdjęciami

A tak na marginesie to gdzie to Małe,nieporadne Pufiątko?Przecież to już panną pełną gębą,ups....pyszczkiem.

Małgośka, Ty chyba nie widziałaś grubego kota

Ha

Ja wiem

To MałGośka podwoiła wagę pewnie, a teraz na biednego Pufiaka zwala

Ojjj... nieładnie.... nieładnie...

No wlasnie
MałGośka Pufek jeszt czudny i taki pufkowaty a zdjecia z biszkoptem mniammmmmmmmmm

Co Wy z tą wagą, no?

Jak się to-to małe przypałętało to daleko mu było do torebki ryżu, a teraz nie wiem czy dwie by wystarczyły, by szalę wagi przeważyć

A grubawy tyłeczek to mnie się ciągle pod nos podstawia, nie Wam, więc wiem lepiej, nie?

Ale... co tam. I tak już nie będzie mi dane zrzędzić na pufkowego potwora, więc co za różnica. Może tylko walnę sobie te dwie ryżowe torebki na kolana, tak dla zmylenia organizmu...

Szantina napisał:

Jeszcze,jeszcze.....więcej Pufkowych opowieści okraszonych zdjęciami

Może jeszcze z raz będą, potem już kto inny będzie Wam foto-wieści podtykał...

MałGoska,jak możesz!

Jak możesz trzymac nas w takiej niepewnosci!

Teraz to juz na pewno wiem dlaczego te wszystkie Wielunianki takie wrednoty są...

MałGośka napisał:

...I tak już nie będzie mi dane zrzędzić na pufkowego potwora, więc co za różnica. Może tylko walnę sobie te dwie ryżowe torebki na kolana, tak dla zmylenia organizmu...

Oj,... Małgoś

Nie powiem nic bo pewnie bedzie to najgorszy dzien jaki bedzie wam dany w 2007roku przezyc. A co do nowego domku to niech no sie dowiemy kto to to zaraz bedzie musail zdawac fotorelacje z zycia Pufcika

Małgosiu
a nie będzie Ci żal?
nie będzie Ci w domu za pusto ?
nie będzie Ci kogoś brakowało?

oj żal mi Cię, żal Małgosiu ...

ale nie płacz, zawszeć możesz następną kocią biedę przygarnąć i odchuchać

Dziś w nocy Mirka została porzucona przez kota!

Gdy Pufka zobaczyła, że wreszcie ułożyłam się spać, porzuciła puchate blond posłanie i przytruchtała... do mnie! I znów spała jak zabita, mogłam se z nią robić co chciałam i przekładać jak mi było najwygodniej, choćby kot do góry nogami miał spać.

Ale ogólnie to zachowuje się jakby mnie od siebie "odstawiała" - przychodzi, daje buzi (och - jakie ona intensywne buzi daje

) spogląda mi głęboko w oczy i mówi: "No już spokojnie. Odzwyczajać Cię od siebie muszę, oddychaj, dooobrze jest." - i se idzie spać na grzejnik/krzesło/za komputer.
A Mira rozradowana pląsa po domu śpiewając ogonem "Kot się wyprowadza! się wyyyprooowaaadza!! Tralala!" I leci pakować kocie gadżety, żeby przypadkiem nic nie zostało i Pufa nie musiała po to wracać

Nie chcę INNEGO kota. Już nigdy.

Oj, MałGosiu, MałGosiu... Zawsze tak mówimy lub myślimy w niełatwych momentach rozstań... A Ci, którzy nas wtedy słuchają i znają, myślą sobie "poczekamy, zobaczymy..." Czy chciałabyś, MałGosiu, żeby każdy z nas - towarzyszącycyh naszym psim towarzyszom w ich ostatniej wędrówce za Tęczowy Most, podejmował takie właśnie postanowienie: że już nigdy więcej, już żaden inny? Czy nie lepszy jest świat - i dla nas i dla naszych czworonożnych przyjaciół - w którym można być pewnym, że po rozstaniu - trudnym, bolesnym, takim, że już nigdy więcej, że już żaden inny - nadejdzie nieuchronnie moment, kiedy zamarzy się o najwierniejszym, najcudowniejszym, takim, jak żaden inny - PRZYJACIELU machającym do nas ogonem i trącającym nas zimnym, czujnym nosem? Zastanów się, MałGosiu, czy będziesz potrafiła kiedyś - nigdy przecież nie wiadomo kiedy - przejść obok jakiejś maleńskiej, bezradnej, samotnej i chorej Pufki II? Wierzę, że nie