Przepiękny Norbi w typie długowłosego ONka i Jego nowe życie

Norbi jest w psim raju.Lepszego domku nie mógł sobie wymarzyć.

Zajechałam dziśiaj do jego rodzinki przebijając się przez niemożebne korki.Dorotka już czekała z kawą i niecierpliwie wydzwaniała na komórkę.Zaparkowałam przed domem,przykazałam moim dwóch nieodłącznym ogonom ,ze mają grzecznie czekac ,zabrałam prezent dla Norbiego,aparat i weszłam na drugie piętro.Taszcząc pokaźny worek indyczych skrzydeł,smakowitych kostek miesnych i innych przysmaków zasapana stanełam przed drzwiami,zza których rozlegalo się potężne"hauuu".Kiedy weszłam Norbi przez chwilkę patrzył na mnie zaskoczony,usiłując zrobić groźną minę i nie przestajac haukac.Podeszłam bez obawy,lekceważac jego"groźne" spojrzenie i podsunęłam mu z uśmiechem pod sam nosek przysmyczony wór.Norbi wymiękł natychmiast..Poniuchał głęboko wciagając powietrze i zaczął powitanie.Już mnie poznał,przypomniał sobie,że to przecież ta ciotka przywiozła go ze schroniskowego kojca.Niedźwiedź domagał się nieustannie pieszczot,przytulał i wycałował mnie na wszystkie strony.Jest tak piękny,że nie mam słów.Zadbany,wyczesany,pachnący.Dorotka wyleczyła mu wszystkie rany na łapach,oczka błyszczą,a sierśc lsni.To już nie ten sam Norbi,który miotał się zdezorientowany po mieszkaniu.Chłopak jest wesoły,zywy,ale bardzo grzeczny.Widać,że miłośc przywróciła mu radośc i spokój.Jest posłuszny ,a jednoczesnie wyluzowany.Dorota i jej dwie córeczki są w nim tak zakochane,że nie widzą poza nim świata.Obserwowałam je,kiedy go przytulają i głaszczą.Jest w tych gestach tyle ciepła i miłości,że odzyskuje się wiarę w ludzi i udane adopcje.Potrzebne mi to było bardzo,bo po wczorajszej wizycie u Megi byłam kompletnie załamana i rozbita.Na marginesie dodam,że adopcja Megi to totalna pomyłka i klęska kilku osób,moja również.
Dorota właściwie nieustannie mówiła o postępach,przygodach i zwyczajach Norbiego.Gdybym chłopaka nie znała,to okazałoby się,że jest bez wad.Zresztą moze i tak jest..

Rodzina żyje skromnie,Dorota od podstaw remontuje i urządza mieszkanie po rozwodzie.Jej były wyprowadził się z lodówką i cała resztą wyposażenia domowego.Dziewczyna zaczynała od zera,a już pomalutku widac efekty.Jest w niej tyle spokoju i pogody,ze człowiek siła rzeczy zaczyna być optymista.Dorota snuje plany,mówi co chciałaby po kolei jeszcze kupić,co przebudować.Budynek jest stary,to jeden z nielicznych już chyba na Śląsku tzw.familoków,gdzie są piece,nie ma łaziekni,a ubikacja jest wsopólna na półpiętrze.Mimo to w budynku jest schludnie,a w mieszkaniu Doroty lśni czystościa.Dorota wierzy,że za jakiś czas uda jej sie wygospodarować miejsce na prysznic.Póki co jej mama mieszka tak blisko,że dziewczyny kąpią się u niej.Nawiasem mówiąc Norbi tez byl tam kąpany po przyjeździe.W tym skromnym życiu jest miejsce dla Norbiego,miejsce bardzo ważne.W rozmowie Dorota wspomniała o suczce On,która ona i dziewczynkii widziały w jakimś programie w telewizji.Dziewczynki koniecznie chciały ją adoptować,namawiały Dorotę na koleżankę dal Norbiego.Dorota stwierdziła,że bardzo chętnie by ja wzięła,ale ma zbyt małe mieszkanko.Znając jej sytuację,napomknęłam,że przecież to sa równiez koszty.I wtedy Dorotka kategorycznie powiedziała:e,tam koszty,a cóz to Norbi zje,on wszystko je,gotuję mu i suche kupuję...I znowu mnie zaskoczyła mile..Wczoraj w zamoznym domu nasłuchałam się samych negatywnych komentarzy na temat Megi,na temat kosztów leczenia w wysokości 40 zł...

Dla tej skromnej rodzinki wydatki związane z psem nie są ważne,to nie jest problem.ważne jest serce i miłośc..Opowiedziałam jej historię Megi,a ona kręcąc z niedowierzaniem głową stwierdziłą,ze gdyby miała taki dom i takie warunki,to miałaby pełno psów.Wyjechałam do domu podbudowana..Jeszcze istnieją ludzie,w których bije wrażliwe serce..

Dziewczyny z Norbim odprowadziły mnie do samochodu,bo koniecznie chciały zobaczyć Bonę i Borysa.Nie mogłam zabrać ich do mieszkania,bo Norbi niezbyt chętnie zawiera znajomości z czterołapnymi..Poza tym mój Borys jest w wieku nastoletniego głupola,chcacego mominowac nad całym światem.Nie pomyliłam się zbytnio.Przy samochodzie odbyła się wzajemna wymiana zdań,w której z obu stron padło wiele słów uznanych powszechnie za obelżywe..Moja pyskata wieluńska baba wiodła prym..
No,cóz zostawimy zapoznanie na lepsze czasy i inne warunki..
A teraz popatrzcie na szczęśliwca:

Dziewczyny kochają Norbiego niesamowicie..

Jak zresztą nie kochac takiego przytulastego niedźwiedzia?

Norbi był bardzo zaaferowany moją wizytą..

Kazali pozować,to pozuję..

To moja ukochana Pańcia,ciociu..

Jeszcze mnie miziaj..

Teraz nie bedę się czesał..

To też moja Pańcia..

Ale się cieszę ciociu,że przyjechałas..

Powiedz wszystkim,że jestem tu szczęśliwy..

Cała rodzinka pozdrawia wszystkich,a Norbi przesyła siarczyste liźnięcia.

to ze szczęścia...

Chłpaku- szczęsciarzu....poprostu brak mi słów

Lizusy od w-wskiego stadka

Ale on jest piękny!

Wspaniała rodzinka. Wszystkie chyba byłe psy schroniskowe to straszne przytulaki, jakby chciały nagłaskać się i napieścić na zapas. SUPER!

Norbi, ale masz farta

a tak szczerze mówiąc - należało ci się

Powinienes sie nazywac Szczęściarz

Edytka - dziękuję za ten foto-reportaż

A Tobie Dorotka - za wspaniały dom dla "mojego" Norbisia

Wzruszyłam się...nie ma co...

Pozwolę sobie zacytować najświeższe wieści - krótkie acz treściwe

Dorota napisał:

Ja również życzę Wam Wesołych świąt choć późno zajrzałam na pocztę nie mam neta na razie więc tylko jak mam okazję. [...]
U Norbusia wszystko dobrze :} pa pa!

Małgosiu,u Norbusia nie może nie byc dobrze..Ma tak wspaniałe i kochające dziewczyny,że pozazdrościć.Jestem przekonana,że zawsze będzie mu dobrze.Ostatnio nie miałam za wiele czasu,ale postaram się odwiedzić rodzinkę.

Mamy wszyscy pozdrowienia od rodziny Norbisiowej

(ze szczególnym wyróżnieniem "Pani Edytki"

)

No i są fotki - wprawdzie nie najwyraźniejsze, bo z kamery, ale jednak

Najpierw portreciki

Mój patyczek!

Z młodszą pańcią

A teraz "prawie film"

I na koniec... POTWÓR!

Fotki może niewyraźne, za to wyraźnie widać jaki Norbi ze swoją rodzinką szczęśliwy

,,Pani Edytka,,siedzi dumna jak paw

Nie miałam nigdy wątpliwości,że Norbi trafił do psiego raju..Przecież kochaja go TRZY dziewczyny

.
Jak patrzę na ich szczęście,to serce mi rośnie i poprawia mi się humor.
To ,ja,rozumiecie?Ja go przywiozłam do tego szczęscia!Zeby mi o tym pamiętali!
Obiecuję wkrótce lepsze fotki.Ciepło już,samochód wraca od,,lekarza,,to moge ich odwiedzić.

Odwiedzić

zdjęć przywieźć

Zawsze to radosne jak się patrzy na udaną adopcję

Nie dotarłam jeszcze do Norbiego,bo po pierwsze mam tysiace problemów i zajęć,a po drugie gdzies zagubiłam numer do Dorotki.Pewnie wszyscy ciekawi,co u chłopaka słychać.Przeklejam więc z radością fragment,który napisała do mnie KATKA z Forum Owczarek.pl:

,,p.s. 3 miesiące temu przeprowadziłam się w okolicę, gdzie zamieszkał wieluński Norbi. Chłopaczysko jest zadbane, wyczesane, błyszczące.zawsze uśmiechnięte i wyspacerowane. Żeby każdy schroniskowiec miał takie szczęście jak on i trafił do takiego domku...,,

To budujące..Ja wiedziałam zawsze,ze Norbi nie mógł trafić lepiej.