Nasze słońce zgasło - Łuska

Dołączył: 26 Mar 2007

żegnaj

Bardzo mi przykro ...

Dla Łuseczki [']

Widzę,jak za Tęczowym Mostem Łuska wybiegła radośnie na spotkanie Billa,potem Astra..Pewnie od razu chciała im powiedzieć,ze wkroczyły w lepszy,piękniejszy,szczęśliwszy świat..I od razu też pocieszyła strapione brakiem Pana i Pani serca,że to tylko chwilowo przyszło się rozstać..Tylko,czy tak naprawdę sie rozstajemy?Przecież nieustannie Łuska jest w Waszych myślach i sercach,tak jak Bill w moich

Nie możecie jej tylko przez krótki czas pogłaskać i przytulić,a to boli najbardziej...

Już drugi tydzień nic Cię nie boli nasza kochana Łuseńko. To dobrze. Tylko czemu moje serce tego nie rozumie

,,Czemu kwiat jeden pod szronem ginie,
gdy z drugim słońce się pieści?
I czemu tyle w jednej godzinie,
szczęścia i bólu się mieści?..

Wciąż bardzo tęsknię, zawsze będę pamiętać, każde wspomnienie o Tobie sprawia, że moje oczy znów są wilgotne od łez, ale może już czas żeby opowiedzieć, jak myślisz Łuseńko

Łuseńka chorowała, bardzo chorowała. Po naszym powrocie z wakacji zauważyłam, że pojawił się nowy guzek. Znowu na łopatce. Kazali nam czekać, posłuchaliśmy, nie wiem czy to dobrze. Guz rósł w zastraszającym tempie. Przednia łapka w pachwinie bardzo spuchła. Coraz trudniej było Ci chodzić, cierpiałaś..., (Boże to takie trudne..., myśłałam, że jestem już gotowa, ale bardzo mi ciężko, tak źle się pisze jak obraz jest zamazany żalem i tęsknotom), po konsultacji z lekarzem podjęliśmy decyzję o wycięciu guza. To miało być kilka dsni później w środę. Poszłam do pracy a Marcin zawiózł nasze słońce do weterynarza. Wiedziałam, że jak zaraz po pracy pobiegnę to jeszcze zdążę się z Tobą Łuseńko zobaczyć przed operacjom. Zdążyłam, ale byłaś już w pierwszej fazie narkozy. Leżałaś taka bezbronna. Marcin stał obok Ciebie i głaskał Twoje małe ciałko. Musieliśmy podjąć decyzję. Wokół guza, który miał być operowany było już dużo nowych, malutkich, rozsianych guzków. Oglądałam Cię niedawno, czy to możliwe żeby one pojawiały sie w takim tempie. Łapka od wczoraj też była bardziej spuchnięta. Rak zaatakował węzły chłonne. W rej sytuacji musieliśmy podjąć decyzję. Aby usunąć zajęty węzeł chłonny musielibyśmy pozwolić na amputacje łapki. Zoperowali by guza, amputowali łapkę, ale na małe guzki już nie starczyłoby skóry. Musiałyby zostać. Rak pustoszył Twoje małe ciałko. Mogliśmy dać Ci jeszcze 2 może 4 miesiące życia, ale rany jakie by pozostały goiłyby się jeszcze raz. Bolałoby Cię. Teraz boli już tylko nas.
Kocham Cię.

Łuseczko biegaj radośnie po tęczowych łąkach...[']

Dla Łuski I-szej Wspaniałej

Ten wrzesień taki paskudny był...

Minęły już 3 miesiące, a ja ciągle nie mogę spokojnie mówić o naszym Skarbie. Pierwsze święta bez Ciebie... Próbowaliśmy wspominać, ale nie udało się, z zaciśniętym gardłem nie można rozmawiać. To nic, Ty wiesz, że pamiętamy, zawsze...

Elza, dziękujemy za ten promyczek dla naszej gwiazdki, która tam w górze świeci nad naszym życiem.

Wczoraj minął rok. Wciąż tęsknimy, wciąż pamiętamy, wciąż Cię kochamy.

Łuseńko wierzę, że czuwasz z zielonych łąk nad Irą.

Łusenko odeszłas prawie jednocześnie z Billem..I pewnie teraz razem biegacie po kolorowych łakach,zdrowe i szczęśliwe.