Sliczne kotki szukaja domu!!

Cos to Miau nie dziala za dobrze :/
Zamiescilam ogloszenia, ale stronka sie albo nie wgrywa, albo jak sie wgra to ogloszen nie ma

I jak Karolinka? Jest jakiś odzew? Cudna trójka

Małgosiu - nikt sie nie odezwal

Pewnie duzo kocurkow jest co domow szukaja, nie trzeba w ogloszenia zagladac, tylko zesc do piwnicy i stadko kocurkow jest od razu na zawolanie do przygarniecia. Ech tez swiat, taki popaprany jakis, zwierzaki po nasza opieke "KTOS" dal, a czlowiek traktuje je gorzej niz przedmioty

Fakt. Kotów bezpańskich jest zatrzęsienie. Karolino, masz jakiś plan awaryjny na okoliczność braku zainteresowania kociakami?

A jednak te przygarnięte do domów tymczasowych mają przewagę, są zazwyczaj "ucywilizowane" - patrząc nawet po "mojej" Pufce, dziewczyna zna kuwetę, lubi psy, nie boi się hałasu, kocha ludzi - jej rodzeństwo, które sobie mnie nie "znalazło" dziczeje teraz gdzieś w zimnych ciemnościach...

Ech. Tylko, że sama jakoś Pufce domku znaleść nie mogę, a co dopiero Twojej trójce

Trzymam kciuki...

Już kilkakrotnie miałam Cię, MałGosiu, zapytać o rodzeństwo Pufki, ale zawsze jakoś mi to "wypadało" przez dziurę w głowie

Nie demonizujmy kwestii dziczenia

. Rodzeństwo Pufki nie dziczeje, bo dzikie się urodziło. I to jest jego stan naturalny. To Pufka się wynaturzyła cywilizując przy Was. Ciemności są okolicznością kotom wybitnie sprzyjającą, a zimno... Kiedy mieszkałyśmy z Kapucyną w domu pod wawą, czarny potworek biegał sobie całymi dniami, a czasem i nocami po zimowym ogrodzie. Futro miała takie, że wydawała się dwa razy większa i nie sprawiała wrażenia kota nieszczęśliwego i zziębniętego

Tak więc koty - podobnie jak większość dzikich stworzeń - są znakomicie przystosowane do warunków, w jakich przychodzi im żyć. Choć, jakże by inaczej!, muszę sobie tą oczywistą prawdę przypominać na siłę za każdym razem, kiedy widzę zimą kaczki na zamarzniętym stawie, albo teraz, jesienną porą, szczury w parku

Udalo sie!!
Kofi i Sari maja nowy domek

Zaprzyjazniona Pania spotkalam wczoraj na spacerze i dowiedzialam sie ze maluchy wlasnie pojechaly na drugie osiedle do nowego mieszkania

Tylko biedna Dejzi jeszcze szuka domku na stale i z racji jej chorych oczat nie bedzie latwo. Ale puki co ma pelna miske i cieply kat, wiec moze zagrzeje miejsce na zawsze u owej pani?

W jej sercu napewno juz zagrzala

Karolino, a tych oczek nie da się podleczyć? Pomogę finansowo, jakby co.

Oczka sa po zabiegach, tzn. jedno mialo operacje, ale wzrok niestety juz nie powroci do dawnej swietnosci. A drugie oczko ma miec operacje jak sie to pierwsze podgoi. Zeby kocie calkiem slepe nie bylo.
Ogolnie rzecz biorac nie dopytywalam sie o szczegoly bo i na kociej medycynie za dobrze sie nie znam, ale Pani chodzi z kociczka regularnie do weta a i pieniazkow na nia nie szczedzi. Mysle ze robi co dla kocicy zrobic mozna najlepszego, jednak sa choroby nieodwracalne :/

Rozumiem

. Po prostu jak przeczytałam, że ta Pani już ma swoich stałych rezydentów, a do tego jeszcze te kociaki, to pomyślałam, że może goni resztką sił i trzeba by jej jakoś finansowo "uprzyjemnić" życie ze stadem ogoniastych

.

Karolina - super wieści

A po tym co piszesz jakoś mam wrażenie, że i Dejzi szczęście sprzyja

Ta Twoja znajoma bardzo o kociaki dba, więc albo jednak domek się znajdzie, albo może, może... (to Twoja sugestia

) Trzymam kciuki nadal w każdym razie!

jnk napisał:

Tak więc koty - podobnie jak większość dzikich stworzeń - są znakomicie przystosowane do warunków, w jakich przychodzi im żyć.

Źle się wyraziłam (jak zwykle

) Martwię się o te maluchy ogromnie, bo pamiętam doskonale jak wyglądała Pufka gdy do mnie przyszła

Była tak wychudzona, że jedyna myśl jaka mi przychodziła do głowy, to ta, że ich mama nie żyje. Do tego skoro ona była chora i miała tak niską odporność, to zapewne i tamte maluchy tak się źle czuły

Zdaję sobie sprawę, że jeśli jednak przetrwają ten okres "dojrzewania" to mają spore szanse na zupełnie niezłe życie, własnie życie kota dzikiego. Choć z drugiej strony mama maluchów odkąd ją widziałam była strasznie chudziutka

Pamiętaj, MałGosiu, że Pufka mogła być ostatnim kocięciem w miocie, najmniejszym, najsłabszym, może przy porodzie podduszonym i w efekcie najbardziej podatnym na jakieś wirusy i inne paskudztwa czychające na takiego maleńtasa. Tymczasem jej starsze rodzeństwo - silniejsze i większe - może nie mieć żadnych problemów zdrowotnych.

Inna wersja, mniej radosna. Kotów, MałGosiu, jest dużo za dużo. Jeśli rodzeństwo Pufki miało mniej szczęścia od niej, cóż... to, co napiszę jest bardzo bezwzględne, ale prawdziwe - fakt, że rodzeństwo Pufki nie przeżyło, zmniejszył populację bezpańskich kotów o dziesiątki tysięcy kotów na przestrzeni kilku najbliższych lat (tak, tak, koty mnożą się w postępie geometrycznym!).
To się nazywa dobór naturalny i z ludzkiego punktu widzenia jest straszliwie okrutne, ale z biologicznego - niezbędne.