Wesoły Mentos w typie doga

MENTOS
([link widoczny dla zalogowanych])

(4 czerwiec 2005)
Mentos ma ok. 6 lat. Pod koniec kwietnia został przywiązany do naszej bramy...

Widać po jego skórze, że nie miał życia psa kanapowego, może nawet mieszkał na dworze - ale życie w małym kojcu to dla niego pomyłka

To kochane, wesołe, rozbrykane psisko

Jest jednocześnie posłuszny, grzecznie chodzi na smyczy. No i jak każdy chyba dog - trochę "cielakowaty"

Słodka, wielka gapa

Bez problemu dogaduje się z wszystkimi psami i sukami.

(19 czerwiec 2005)
Mentosek wciąż czeka na zmianę swego losu... Na kogoś kto nie tylko zapewni mu schronienie i pełną miskę (to ma u nas...) ale pokocha go z całych sił i uszczęśliwi, a przecież to psisko tak niewiele do pełni szczęścia potrzebuje...

(8 lipiec 2005)
Pytano mnie co potrzeba Mentoskowi.. Właściwie to chyba tylko człowieka, który poświęci mu swoje życie... Na spacerki (które uwielbia i bardzo ładnie wtedy się zachowuje) chodzi nawet dość często, ale i tak większość czasu spędza w małym kojcu, a to najodporniejsze zwierzę może wykończyć

(27 lipiec 2005)
Mentos nadal u nas... Każdy kto przechodzi wzdłuż szeregu kojców również i o niego zaczepi oko - ale ma się to nijak do poważnego zainteresowania... może gdyby był młodszy?... A tak - stoi smutno przy kracie i wpatruje się we mnie A co ja mam mu powiedzieć? Że wszyscy którzy go kochają - nie mają szansy na jego przygarnięcie...?

Zeszły tydzień okazał się również pomyślny dla Mentosika

Pojechał aż do Kluczborka ze swoją panią

Straciła niedawno poprzedniego psiego towarzysza życia, a że jest samotna - przyjechała specjalnie do nas przygarnąć kolejne psie nieszczęście... No i wybrała chyba największe

Mentosowi to pasowało - niecierpliwie czekał na swą nową panią, aż zakończy wypełniać dokumenty, a w aucie, gdy już mieli jechać - złożył z pełną ufnością i ze szczęściem w oczach swój "malutki" łepek na jej kolanach...

To ze szczęścia!Znowu się uryczałam,ale z takich powodów moge ryczeć codziennie..

Mentosku,twoja tułaczka już się skończyła.teraz już zawsze będziesz szczęśliwy!

mam nadzieję,że jakieś wieści i zdjęcia uda się pokazać?

Watpię Edytko - o komputerze to owa pani pewnie nie myśli - bo nawet telefonu nie posiada

Więc po prostu może kiedyś Ewa będzie w stanie sama Mentosika odwiedzić... (chyba, że ktoś z Was?

)

No to się Ania i Marta ucieszą

...opiekowały się nim ''wirtualnie''
Szczęśliwego życia Mentosku

Szantina napisał:

No to się Ania i Marta ucieszą

No nie?

Napisałam do Marty maila, i podrzuciłam link do tego topiku, może uda się jej tu zajrzeć

MałGośka napisał:

złożył z pełną ufnością i ze szczęściem w oczach swój "malutki" łepek na jej kolanach...

Zadziwiające, jak one wyczuwają, że to już ten jeden, jedyny, własny człowiek

No to teraz mój drogi Mentosie, nie pozostaje ci nic innego jak być szczęśliwym

No to oby się "synkowi" poszczęściło

Też się popłakałam...

Martuś! Witaj!

Jakbyś kiedyś "zabłądziła" w okolice Kluczborka - daj znać, może sama nam opowiesz jak się Twój podopieczny czuje

A witam serdecznie

Jestem gotowa na adoptowanie następnego dziecka! Może ja i Ania mamy szczęście i za 2 miesiące znowu będziemy "bezdzietne"?

Martusiu - już do Ciebie napisałam maila

No i co mam napisać? Bo wyjdzie zaraz na to, że jak psiak adoptowany, to ja zaraz w krzyk, że to był mój ulubiony (vide: Fanta). Tymczasem jeszcze zanim pojawiła się w Wieluniu Fanta, ciepło mi się zrobiło jak zobaczyłam Mentosa. I jeszcze ten opis, że w typie doga!

Aaaaa!

Dog - moje nigdy nie zrealizowane, niby już dawno zarzucone marzenie. Tak mi słodko-gorzko. Ale jednak bardziej słodko

. Słodziuteńko nawet

!

Martusia - nareszcie z nami

"Zabierajcie''z Anią następnego ogonka pod swoje skrzydełka....może będzie następny szczęściarz.....

A teraz biedusiem do Galerii i Naszych zwierzaków -trzeba Gustawa( fajny kudłacz) ujawnić

Martusia napisał:

A witam serdecznie

Jestem gotowa na adoptowanie następnego dziecka! Może ja i Ania mamy szczęście i za 2 miesiące znowu będziemy "bezdzietne"?

Jak najbardziej jesteśmy gotowe.

Cieszę się bardzo, ze Pani z Kluczborka nie przeraziła jego wielkość i zdecydowała sie przyjąć go pod swój dach!