Mofi - daj mi dom nim odejdę... - zamieszkał w Niemczech :)

MOFI

Jakże Mofi przypomina Barusia, któremu domu nie udało się nam znaleźć... [']

W długi majowy weekend pewna studentka geologii wyciągnęła swą mamę na łono natury. Chciała wykorzystać ładną pogodę i wolny czas na wykonanie zdjęć skałek w lesie. Gdy obie przemierzały leśne ostępy nagle zza gałęzi rozległ się rozpaczliwy szczek. Tak zareagował na ludzkie głosy niepozorny, trzęsący się kundelek, wychudzony psi staruszek z zaropiałymi oczami... Przypuszczam, że musiał go ktoś w takim miejscu porzucić, bo psiak trzymał się cały czas swoich krzaków jednocześnie pokazując kobietom jak bardzo potrzebuje ich pomocy. Panie przywiozły zaraz psiakowi jedzonko i poczyniły wszystkie potrzebne kroki, by staruszek trafił do nas.

Po niepełnym miesiącu pod naszą opieką Mofi nie tylko nabrał nieco ciałka, ale odzyskał sił na tyle, by chcieć żyć. A do życia wiele mu nie trzeba - wystawiony na słonko chwilę tupta sobie powolutku, powącha coś, zrobi siusiu. Siły swe wykorzystuje z rozwagą, woli postać niż wykonywać zbędne ruchy. Kolejne doby upływają mu głównie na spaniu...
W każdym ruchu Mofika widać niedołężność, psisko nie widzi za wiele, nie dosłyszy, węch też już nie najlepszy. Nie ma sił, by do siusiania podnieść nogę, by zaszczekać. Zęby w zupełnej rozsypce zapewne nie pomagają przy jedzeniu.

Gdy usłyszałam o nim przemknęło mi przez myśl, że może Mofi już żyć nie chce, że kolejne dni kosztują go zbyt dużo bólu. Jednak wystarczyło mi chwilkę tylko z nim spędzić, bym te myśli wygnała precz, daleko!
Mofi z zapałem, oczywiście na miarę swych sił i możliwości, mości sobie posłanko. Obwąchuje z zainteresowaniem sunię, która stanie blisko niego. Uwielbia jedzonko, apetyt ma godny pozazdroszczenia.

Nie wiem ile ma lat - może 20 (i dobrze się jak na swój wiek trzyma), może 15 (ale życie dało mu się we znaki)?

Nie wiem również ile czasu mu pozostało - tygodnie? miesiące? lata?

Wiem jednak, że Mofi chce pozostały mu czas wykorzystać. I chce żyć, najlepiej spokojnie, przy ludzkiej dłoni

Jak pewnie zauważyliście

- odgruzowuję swoje zaległości, aktualnie "na tapecie" mam wieluńskie psy, które opuściły granice naszego kraju.

Tak właśnie było z naszym staruszkiem. Hundehilfe znalazło dla niego dom tymczasowy

Mofi odjechał z kilkoma swoimi krajanami 21-go czerwca 2008 roku

Muszę Mariolę podpytać o bardziej aktualne wieści, ale pokażę Wam choć zdjęcia z pierwszych tygodni w nowym, choćby i tymczasowym, ale wreszcie spokojnym i bez stresów, życiu

Razem z Mofim do Niemiec przyjechał Kacper z Piotrkowa Trybunalskiego, poniżej jeszcze w schronisku:

Panowie Nieco Starsi zamieszkali razem

Jakoś mam wrażenie, że Mofi od razu inaczej wygląda na tych zdjęciach z domku

Tak lepiej, młodziej i... szczęśliwiej

Amie a ja mam wrażenie,że doznał jakiegoś wewnętrznego spokoju.I pytanie .Dlaczego to stale się jeszcze u nas zdarza- las,porzucony, niechciany i przygarnięty w Niemczech.Kim my jesteśmy- ludzie?

Dokładnie, jak piszą Amie i Jola, Mofi jest spokojny i pewny siebie.
Bardzo, bardzo się cieszę, oby tak dalej