 |
 | Kudłata Klara nie jest smutna-przemieniła się w radosną FIGĘ |  |
|
MałGośka
Adminka
| Dołączył: 28 Cze 2005 |
| Posty: 4611 |
Przeczytał: 0 tematów
|
|
| Skąd: Wieluń-łódzkie |
|
|
 Wysłany: Nie 8:23, 29 Kwi 2007 |
|
 |
|
|
|
KLARA
Jeszcze w lutym ta smutna suńka błąkała się przy szkole, w miejscowości dość od Wielunia odległej. Gdy Andrzej, mieszkaniec tamtych okolic, psinkę zauważył - wziął ją zaraz pod swe skrzydła. Początkowo nawet z rodziną rozważał pozostawienie Kudłatej - bo tak sunię nazwali - pod swym dachem, niestety jego psy miały na ten temat odmienne zdanie, co nie wróżyło nic dobrego  Kudłata więc została przez Andrzeja dowieziona w nasze ramiona ostatniego dnia lutego.
Nazwaliśmy ją Klara, ze względu na powagę jaka widnieje na psim pyszczku...
Choć jest ok. 4-letnim psiakiem, stres jaki przeżywa w schroniskowym kojcu powoduje, że wydaje się starsza... Do tego zimowo-wiosenne pogody nie wpłynęły dobrze na kudłate futerko.
Klarcia przeszła u nas sterylizację - i na czas powrotu do pełni sił zamieszkała w schroniskowym biurze. Była tam psem wręcz idealnym - grzeczna, niekonfliktowa, czysta i cichutka.
Po zabiegu nie mogła pozostać na podwórku i żyć swobodnie we względnym szczęściu, bo okazało się, że pokonuje ogrodzenia - stąd każdy kolejny dzień mija jej na smutnym wypatrywaniu zmiany swego losu przez kraty kojca
Gdy wzięłyśmy ją do zdjęć - była tym bardzo przestraszona, co widać wyraźnie... Nie była nawet za bardzo w stanie się wyprostować, lęk przed nieznanym był zbyt silny
Spójrzcie w te oczka bez nadziei, na ten smutny kudłaty pyszczek... Może ktoś z Was mógłby Klarce pokazać, że nawet dla niej świeci słońce, a ręce ludzkie tylko tulą i głaszczą z miłością psie ciałko...
|
|
Ostatnio zmieniony przez MałGośka dnia Wto 7:22, 26 Cze 2007, w całości zmieniany 1 raz
|
 |
|
|
 |
| | |
|
MałGośka
Adminka
| Dołączył: 28 Cze 2005 |
| Posty: 4611 |
Przeczytał: 0 tematów
|
|
| Skąd: Wieluń-łódzkie |
|
|
| Wysłany: Wto 6:49, 26 Cze 2007 |
|
|
|
|
|
Tak bardzo marzyłam, by w tych pięknych oczętach zakochał się jakiś ludź. Co ja mówię - nie jakiś ale ten właściwy, ten naszej Klarci przeznaczony 
Majowa rozmowa z p. Moniką z Łodzi obudziła we mnie nadzieję, że uda się jeszcze z psiego ciałka smutek wypędzić. Powiem nawet, że jakoś szybko nabrałam pewności co do szczęśliwego zakończenia...
I wyglądało nawet na to, że sytuacja układa się idealnie - po ustaleniu wszelkich potrzebnych szczegółów między p. Krysią a p. Moniką - Klarcia z naszą kierowniczką i kierowcą pojechały do Łodzi...
Na miejscu p. Monika starała się ukryć przerażenie jakie ją ogarnęło - czy sprosta opiece nad tak dużym psem! Okazało się bowiem, że mimo naszych rozmów na ten temat - była przekonana, że Klarcia jest pieskiem niedużym... Zdjęcia nie pokazywały widać w jednoznaczny sposób faktycznych psich gabarytów.
W nowym domku czekała na gości część nowej rodziny, przekazanie wystraszonej wielunianki odbyło się w bardzo ciepłej i fajnej atmosferze.
Niesamowite więc było zdumienie p. Krysi - gdy po przebyciu części trasy powrotnej do Wielunia - odebrała telefon od załamanej p. Moniki, z prośbą, by po Klarę wrócili, i tłumaczeniem, że nie da rady, że po prostu ją to przerasta.
Przykro było wszystkim, Klara ogłupiała całą sytuacją wróciła po parogodzinnej "wycieczce" do swojego kojca i schroniskowych współtowarzyszy. Decyzja o rezygnacji była wręcz ekspresowa, zaskakująco niemiła - jednak pomyślałyśmy, że może dobrze, że tak od razu, a nie po paru dniach, kiedy pies zacząłby się przyzwyczajać do swojego nowego życia...
Znów mogłam sobie jedynie w brodę pluć, że nie wyczułam problemów, że widać wyidealizowałam sobie całą adopcję...
Chociaż ile bym razy nie wracała myślami do odbytych rozmów - to bezradnie rozkładałam ręce: przecież tu ewidentnie czuć było idealne dobranie się ludzia do psa, psa do ludzia...
I te moje ciągłe myśli chyba spowodowały, że odruchowo i baaaaardzo energicznie przytaknęłam, gdy skontaktowała się ze mną p. Krysia pytając co robić, bo po kilku dniach przemyśleń, po obsztorcowaniu przez całą rodzinę, po ponownym, już bardziej świadomym przeanalizowaniu wszelkich za i przeciw - p. Monika zadzwoniła z pełnym rezygnacji pytaniem, czy byłaby jej dana jeszcze jedna szansa?
Tym razem to ona zorganizowała piorunem transport, a do schroniska nie przyjechała z pustymi rękami - wieluńskie psiaki otrzymały dary m.in. w postaci leków 
W ten oto sposób jednak maj okazał się miesiącem szczęśliwym dla naszej Klarci. Że szczęśliwym - wiem teraz, z perspektywy czasu. Choć wciąż mnie zastanawia czy to możliwe, że mój instynkt, czy czymkolwiek jest ten stwór odpowiadający za przeczucia związane z adopcjami naszych wieluniaków - więc czy możliwe jest, że od początku wiedział, że nie należy się denerwować, że do niektórych miłości trzeba po prostu dojrzeć?...
Bo w to, że p. Monika do swej nowej miłości dojrzała w pełni - nie wątpię 
Klarcia jest już od ponad miesiąca... Figą  Jej dojrzały wygląd powodowało zaniedbanie i smutek ją przepełniający od noska po czubek ogonka - pamiętam jak przyglądałam się jej ząbkom i nie potrafiłam ich, tak pięknych i młodziutkich, dopasować do reszty bardzo starego psa... Te cztery lata, o których pisałam, wydały mi się najlepszym kompromisem
A teraz okazuje się, że suńka ma trochę ponad rok  I po czasie jaki spędziła ze swą ukochaną pańcią i jej wpadającą na częste wizyty rodzinką - zachowuje się jak na takiego podlotka przystało! Uwierzycie? Bo mnie wciąż trudno zwizualizować sobie tę pozbawioną energii Klarcię schroniskową jako pełną sił i ochoty do szaleństw (dodajmy - ciągłych szaleństw! ) piękną, bo z cudnie odrastającą sierścią, Figunią...
Oczywiście nie odmówiłam sobie zapytania p. Moniki o aktualne spojrzenie na swą drugą decyzję... Cóż mogłam usłyszeć innego niż pełne zapału potwierdzenie jej słuszności - przecież nie ma takiego drugiego psa jak Figunia! 
A Figa-szałaput kocha niewiele mniej od swojej Pańci jej ok. 10-letnią siostrzenicę - widać to w ich zabawach, radości jaką czerpią z wzajemnego towarzystwa
Żywiołowość "odrodzonej" psiny przerasta nawet momentami cierpliwość dojrzałego już yorczka - psa siostry p. Moniki. W rodzinie jest jeszcze inny psiak, choć staruszek, to bardzo kochany - jak więc się dziwić, że cała rodzina psiarzy z takim zapałem pomagała p. Monice w podjęciu tej "prawidłowej decyzji"
Niestety, jak to zwykłym życiu bywa - zdarzają się też niekoniecznie pozytywne sytuacje. Na początku Figa przeszła dość męczącą infekcję jelitową. Początkowo też bała się praktycznie wszystkiego, na szczęście jednak przy wsparciu swojej Pani pokonywała kolejne lęki Jednak nadal boi się mężczyzn czy gromady rozbawionych chłopców - przypuszczamy, że gdy błąkała się, jeszcze przed trafieniem pod skrzydła Andrzeja, mogła być przez chłopców właśnie przeganiana czy straszona... Dziewczynki jednak uwielbia, podobnie jak inny psy (no może nie te super duże jednak  ) - zaraz zachęca każdego do zabawy 
Na spacerach bardzo pilnuje się swojego ludzia. Bo w końcu ludź to "rzecz nabyta", trzeba uważać, by go przypadkiem nie stracić, nieprawdaż?
A p. Monika pisze do mnie: "Figa nie jest już smutna." 
Zaraz wyślę jej linka tu do topiku jej ukochanej psiny i spróbuję namówić do dołączenia do nas - a nóż widelec się skusi i podzieli aktualnymi opowieściami o byłej wieluniance Kudłatej Klarze?
|
|
|
|
| | |
|
| | |
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1
|
|
|
|
| |
Przybywaj 
Przecież nic piękniejszego usłyszeć nie można... 
Brawo Monika. Klara była śliczna, a teraz jest piękna. Ciągle zadziwia mnie jak wielką przemianę przechodzą schroniskowe ogony pod wpływem kochających serc własnych ludzi.
A jaka sunia przepiękna.. 
