Czesia-Sara, Tito, Iga i Bryś-Reksio - wieluniaki domowe :)

No tak. Starość nie radość, człek sobie coraz gorzej radzi z zapanowaniem nad wszystkim, a kondycja - w tym ta psychiczna - coraz słabsza

Do tego czas nieubłaganie leci nie pytając kogokolwiek o zdanie...
I tym oto właśnie sposobem stara ciotka MałGośka narobiła sobie potężnych zaległości w opisywaniu wieluniaków. Jednak sumienie nie pozwala spokojnie spać, więc przegrzebię dziś mą pamięć (tia... pamięć w postaci zapisanych karteczek

) i podzielę się z Wami zaległymi wieściami - bo jest czym

**********************************************************

MałGośka; 5 Gru 2006 napisał:

CZESIA

Młodziutka sunia, ma ok. 1,5 roku.
Biegając w centrum miasta trafiła szczęśliwie na dobrych ludzi, którzy zainteresowali się samotnym pięknym psem. I tak właśnie wraz z początkiem grudnia Czesia zawitała w schroniskowe progi. Urocze imię zyskała dzięki swym tymczasowym opiekunom, którzy nadal interesują się losem psiny i próbują na własną rękę znaleźć dla niej rodzinę...

Sunia jest niesłychanie pogodnym psem, żywiołowo reaguje na zachęcanie do zabawy, wołana - biegnie co sił w nogach by się przywitać

Wyraźnie widać, że do życia potrzebuje własnego człowieka, który poświęci jej swój czas i ofiaruje choć odrobinę miłości...

Tak kochani

Cześka ma domek!
W połowie stycznia do schroniska przyjechał pan Damian i to właśnie w naszej dziewusi dostrzegł psisko sobie i swej rodzinie przeznaczone... I tak oto bezdomna Czesia przeistoczyła się w udomowioną Sarę - z własnymi ludźmi, podwórkiem, kojcem, domem po prostu

Sunia szybko poczuła się jak u siebie, stwierdziła, że to JEJ teren i - choć trudno mi w to uwierzyć

- groźnym głosem przegania nieproszonych gości.
Razem z Sarą mieszka pies mini czyli młodziutki Oskar. Choć to-to nieduże to dość zadziorne i przejawiające talenty psa obrończo-stróżującego

Podobno to Oskar pierwszy podnosi alarm, na co momentalnie reaguje Sara, co znów dodaje pewności Oskarowi... i tak dalej

Duet więc tworzą niesamowity - zgrany i zaprzyjaźniony

MałGośka; 26 Lis 2006 napisał:

TITO

Jamnikowaty, ok. 4 letni przystojniak w prążki

Wesoły, żywo zainteresowany wszystkim dookoła niego, a najbardziej psimi konkurentami, których trzeba przecież zaraz groźnie obszczekać! Dzięki temu, że starał się podczas sesji foto wyglądać jak prawdziwy macho - wzbudzał powszechny zachwyt

Ogonek titowy był w ciągłym ruchu - zamierając jak wskaźnik w momentach wzmożonego zainteresowania otoczeniem. Może w żyłach Titusia płynie, poza jamniczą, krew prawdziwego pointera?

Mimo całej pogody ducha Tito nie ma łatwego życia..
Kiedyś, już dość dawno temu, w jakiś sposób stracił dach nad głową i błąkał się samotnie - aż trafił na dobrego człowieka, który postanowił stać się psim przyjacielem.
Zamieszkał w bloku, zasmakował więc w roli rozpieszczanego psa kanapowego, codziennością były wspólne spacerki i czas spędzany stale u boku swojego człowieka.

Jednak żywot psa szczęśliwego nie był mu widać dany - po 1,5 roku wspólnego życia, miesiąc temu, pan się poważnie pochorował i musiał iść do szpitala. Tito trafił do nas tymczasowo, na czas choroby swego człowieka. I tu znów szczęście zapomniało o psim chłopcu - pan... zmarł

Tituś czeka więc aż pech o nim zapomni - a my wraz z nim wierzymy, że wszystko co dobre jest przed nim, że jest gdzieś ktoś, kto go pokocha całego - od jamniczych łapek, po pointerowy ogonek...

MałGośka; 14 Sty 2007 napisał:

Jak można zauważyć na poprzednich fotkach - Tito miał problemy z oczkami - więc troszkę trzeba go było podleczyć. Oczęta już piękne, psiak pełen energii z nadzieją przygląda się każdemu odwiedzającemu. Czeka na swojego człowieka...

Tylko szkoda, że osoby nas odwiedzające nie mogą w pełni ocenić titusiowego piękna - bo jednak psiak za kratami, zwłaszcza tak w drzwi kojca wtulony jak Tito - nie może pokazać całej swej urody...

A jednak się myliłam

Panu Marianowi wystarczyło spojrzenie na psisko za kratami, by podjąć niełatwą przecież decyzję. Tito nawet specjalnie nie musiał się starać, by sobie na własny domek zapracować

I tak oto pod koniec stycznia Tituś myśliwski został znaleziony przez swoich ludzi. Zamieszkał dość daleko od Wielunia, ale wątpię by tęsknił

Jego dni nie są już tak smutno do siebie podobne, a świat nie jest oglądany wyłącznie zza kojcowych krat... Teraz Tito ma swoje podwórko, dom, ludzi - swój świat i swoje życie

I wierzę mocno, że to już koniec nieszczęść w życiu naszego przystojniaczka z ogonem jak wskaźnik

MałGośka; 20 Mar 2006 napisał:

BRYŚ

Brysiek przywędrował do schroniska za jedną z naszych wolontariuszek na początku października zeszłego roku.
Jest niezbyt dużym uroczym psiakiem w wieku ok. 2 lat.

W grudniu uśmiechnął się do chłopaka los - przynajmniej tak nam się wydawało... Znalazł domek, niestety nowa rodzina potrzebowała psiaka, który również choć trochę poszczeka, zaalarmuje ich, gdy pojawi się jakiś intruz. Nic z tego - Bryś to grzeczna psina i nie narzuca się w żaden sposób.

W schronisku początkowo był bardzo smutny - właściwie całą zimę przeleżał zwinięty w kłębuszek w kącie budy, lub w naszej "stodole" na słomie.
Wczoraj jednak zaskoczył mnie niesamowicie - przywitał dość radośnie, wołany przychodził z chęcią

Niestety okazało się, że boli go uszko i zaraz powędrował do lecznicy po lekarstwo. Wrócił jeszcze szczęśliwszy, choć oczywiście cichutki i grzeczny

Jest psiątkiem łagodnym i raczej spokojnym - choć oczywiście nie wiemy jak zmieni się gdy poczuje się wreszcie kochany i bezpieczny

Ze względu na swój charakter może biegać swobodnie po terenie schroniska, nie jest zamykany w kojcu

Byłam świadkiem ataków pewnego psiego agresorka na Brysia - oczywiście próbował się bronić, ale raczej uciekał. Agresorek był dwukrotnie od Brysiaka mniejszy, ale nasz dobrze wychowany chłopiec nie lubi awantur

MałGośka; 9 Kwi 2006 napisał:

Nie ma jak wiosenne słońce! Zwłaszcza dla takiego leniwca

jakim jest nasze Brysiątko

Moje pojawienie się w schronisku, tak radośnie przyjęte przez inne ogony - przez Brysia zostało skwitowane otwarciem... jednego oka

Dopiero po jakiejś godzinie wyszedł przed swą ulubioną budę, powyciągał się, podszedł dać buzi i wrócił do wygrzewania kostek na słońcu

Choć dla mnie Brysiątko było po prostu psim ideałem - grzeczny, słodki i taaaaaki śliczny - chłopak wciąż nie miał szczęścia... Wszystko jedno czy podczas wizyt ludzi chętnych do adopcji biegał radośnie po podwórku, czy dostojnie wylegiwał się w jakimś strategicznym miejscu, czy też mieszkał w kojcu - wciąż pozostawał naszym podopiecznym

Zresztą - może to i dobrze, w końcu przeszedł już jedną nieudaną adopcję, kolejna po prostu musiała być tą właściwą...

Tak minął kolejny październik w schroniskowym życiu Brysia, i choć "rocznica" brzmi jak święto - nikt z nas z tego faktu jakoś się nie cieszył

Gdy 4-go listopada do schroniska wszedł p. Hieronim - nikt nie spodziewał się, że to ten dzień stanie się godnym późniejszego corocznego czczenia

Pożegnanie w wykonaniu naszego dżentelmena obyło się oczywiście bez łez

Właściwie to mam wrażenie, że psiątko dreptało przy swym nowym człowieku wywijając jakby od niechcenia ogonem

W nowym domku na Brysia czekała już własna buda, której nie musiał z nikim dzielić

- i domowe imię Reksio (choć nie było ono zupełnie nowe, bo tak też był nazywany u nas).
I proszę państwa - niespodzianka

Zaledwie po tygodniu ten nieszczekający zupełnie w poprzednim domu psiak - zachowywał się jak stróż idealny

No może raczej dystyngowany dzwonek alarmowy, bo przecież dżentelmenowi nie wypada rzucać się bez wyraźnego powodu do jakieś nogi, ewentualnie warczeć pokazując kły, nieprawdaż?

MałGośka; 10 Lis 2006 napisał:

IGA
([link widoczny dla zalogowanych])

Urodziła się mniej więcej w połowie zeszłego roku. Co się działo przez pierwsze miesiące jej życia - nikt nie wie... Najprawdopodobniej, gdy była przesłodkim szczeniaczkiem, miała swój dom i ludzi... Gdy zaczęła podrastać uwidoczniły się jej lekko wysunięte biodra, może to efekt złego żywienia, jakaś wada rozwojowa. I może właśnie to spowodowało, że pewnego zimnego jesiennego dnia, mając ok. 4-5 miesięcy, straciła dach nad głową... Zaczęła gorączkowo szukać schronienia, płacząc rozpaczliwie dobijała się do różnych drzwi osiedlowych bloków.
Na szczęście tę psią rozpacz usłyszeli nasi schroniskowi przyjaciele - nie mogli maleństwa zostawić bez opieki. I w ten sposób po paru dniach małe puchate cudo trafiło pod nasze skrzydła.

Igunia okazała się być niesamowicie żywiołowym szczeniakiem, ciągle skorym do zabawy i szaleństw

Jednak nikt nie dostrzegał jej urody i panna kolejne miesiące spędzała w schroniskowym kojcu... Nie pamięta już zapewne innego życia, dni upływają jej na wyczekiwaniu nieczęstych chwil z człowiekiem - chwli, w których można przytulić się i poczuć ludzką dłoń na swoim łebku...

Ma w tej chwili ok. 1,5 roku - wyrosła na piękną sunię, trochę bardziej rozsunięte bioderka już nie są nawet widoczne, a na pewno małej w niczym nie przeszkadzają.

Czy ta piękna psia dziewusia zazna wreszcie bezpieczeństwa we własnym domu? Czy dane jej będzie podążyć za jej własnym człowiekiem na upragniony spacer pełen szaleństw?

Tak Igunia wyglądała gdy do nas trafiła

I już za kratami kojca

Pierwsza zima, pierwsze szaleństwa na śniegu

Często dzieli kojec z innymi psiakami.
Wyrosła na cudną psinkę

Szaleć, szaleć, szaleć

Weź mnie na rączki... przytul, pogłaszcz...

Wygląda na to, że opisanie tego cudnego żywiołu w necie przyniosło mu szczęście

Igunia, choć przecież mieszkała u nas cały rok i jakoś nikomu serca nie złamała, w zaledwie dwa tygodnie od zaprezentowania się przed całym światem przestała być wreszcie psem bez swoich ludzi...

Pani Lucyna kilkakrotnie nas odwiedzała, stale wracając przed kojec Igi. Po psisko musiał jednak przyjechać jej syn z właściwym do tego środkiem transportu - przez te parę dni p. Lucyna żyła w strachu, że jednak Iga jakimś zrządzeniem losu do niej nie trafi. Nie było takiej możliwości - suńka przecież znalazła już swą panią

Od tego czasu minęły już ponad 4 miesiące. Przez ten czas Iga z psiego podlotka stała się strażniczką domu swych ludzi. Wciąż mnie zadziwia jak na własnym terenie, przy kochających ludziach, beztroska ciapa w krótkim czasie przeistacza się w psa zdecydowanego, pewnego siebie i okazującego to każdemu intruzowi...

Jednak wciąż Idze zdarzają się momenty totalnej głupawki

- głównie dzięki psiemu towarzystwu: suńka dzieli bowiem swe podwórko i ludzkie zainteresowanie z malutkim rówieśnikiem

Parka z nich oczywiście po takim czasie idealnie wręcz dograna, pomimo potężnej różnicy w gabarytach

Iga ponoć jest niesamowicie pojętną psinką - co zresztą było oczywiste, tylko, że mieszkając w schroniskowym kojcu nie miała okazji pokazać światu pełni swych możliwości

Jedynym właściwe problemem z jakim przyszło się rodzinie p. Lucyny zmierzyć były namiętne polowania na kury. Jedno było bardzo udane (w psim pojęciu) i trudno jest teraz przekonać pannę, że to nie jest odpowiednie dla niej zajęcie. Na szczęście właśnie uczy się szybko i wie już doskonale, że takie "rozrywki" jej ludziom się nie podobają... A przecież dla swych ludzi jest gotowa na największe poświęcenia

P. Lucyna bardzo zdziwiła się przy naszej pierwszej rozmowie pod koniec listopada, gdy powiedziałam jej o nietypowo "rozłożystej" miednicy Igi. Nie zauważyła tego ani ona, ani nikt z rodziny, a przecież psisko już parę dni z nimi spędziło. Wada jakby zmalała

Podczas wczorajszej rozmowy sama już wspomniała o tym, że ta dziecięca wada wydaje się zanikać, a Iga nie ma żadnych problemów z poruszaniem. Możliwe, że to dzięki sporej i regularnej dawce ruchu, jaką ma teraz na co dzień zapewnioną, wzmocniły się psie mięśnie. Rodzinka Iguni wie jednak, że muszą ją obserwować, bo jednak z wiekiem ich ukochana sunia może odczuwać jakiś dyskomfort. Lub nie... w końcu w życiu Igi już raz pojawiło się niespodziewanie zdarzenie, które odmieniło jej i nasze życie...

Gosia, Ty weź tak nie zaskakuj, bo nie wiadomo z którego psiego szczęścia teraz się najmocniej cieszyć

Ale serio.. trzymam mocno MOCNO MOCNO kciuki za wszystkie te adopcje, żeby wszystko dalej tak dobrze im się już w życiu układało

To się nazywa idealny prezent na zajączka

O Małgosiu, Ty chyba już naprawdę nie masz czasu, skoro trzeba się cieszyć z adopcji hurtowo

Igusia i Bryś

Oczywiście Czesia i Tito

Wieści o adopcjach, czyli domach dla wieluńskich ogonków są dla zwierzomaniaków prawdziwą ucztą dla oczu i serc

Kochane Psice, Czesiu - Saro, Tito, Brysiu - Reksiu, Igo bądźcie zdrowe i szczęśliwe w swoich, na zawsze, domach

sie raduje na takie wiesci

no to ja też hurtowo - suuuuuper (że psiaki mają domy)

A ja to Ci Małgoska kiedyś obiję facjate...

To ja dwoje się i troję,pokazując moim studentom wspaniałe,wieluńskie ogonki i namawiajac do adopcji,a tu się okazuje,ze połowy z nich juz nie ma,bo merdają przy własnej budzie..I jak ja bym wygladała,gdyby ktoś chciał takiego psiaka,a tu go nie ma?No jak?!

Wyszło by na to,ze jestem jakaś oszustka bezczelna,bo nic nie wiem na bieżąco...

Zatem proszę informować na bieżąco o wszystkich szczęśliwych ogonkach i nie tłumaczyć mi tu starościa,czy czymś tam ,pospolitego lenistwa

A wszystkim wyadoptowanym ogonkom zyczę dłuuuugich i szczęśliwych dni u boku własnych ludzików.

No..... Obudziła się MałGośka ze snu zimowego. Przyszła wiosna i święta, no i mamy prezencik informacyjny od MałGośki-zająca Wielkanocnego.

Ale jak z następnymi dobrymi wiadomościami będziesz czekała do następnych świąt to Cię .....

A na teraz to