Korek zaginął - okolice Rudnik/Praszki

KOREK
([link widoczny dla zalogowanych])

To już schroniskowy weteran...

Pierwszy raz trafił do schroniska za czasów poprzednika Ewy - czyli prawie dwa lata temu. Niepełny rok temu wydawało się, że los stał sie mu przychylny - znalazł dom, a raczej "pracę": miał pilnować terenu pewnej wieluńskiej firmy. Koreczek jednak stwierdził, że to nie jest zadanie dla niego i uciekł... Na szczęście sam do owej firmy wrócił i przez jakiś czas po prostu tam mieszkał, sam decydując gdzie śpi, a przychodził do ludzi jedynie po jedzenie. Ostatecznie jednak wrócił do nas - i jakoś nie wydawał się specjalnie zasmucony tym faktem

Korek ma ok. 4 lata. Jak wiemy teraz - zupełnie nie nadaje się na psa stróżującego! Za to na psa-przytulaka jak najbardziej

Wystarczy popatrzeć na zdjęcia, żeby zobaczyć jak mu się oczy śmieją gdy widzi szansę na spacerek i na głaskanko

W stosunku do innych psów jest baaardzo tolerancyjny i cierpliwy

Korek ma przepiękne oczy, prawda? Można się w nich w jednym momencie zakochać... Zwłaszcza, że właściciel tych cudnych ocząt jest równie wspaniały, praktycznie pies - ideał

Tylko jakoś jeszcze nikt się nie znalazł, kto doceniłby korkowy urok i dał mu wspaniały, odpowiedzialny dom i własne serce

Więc Korek nadal siedzi smutno w budzie...

Magda napisał:

U Korka w miarę dobrze:) Czuje się nieźle, ale tylko fizycznie, bo psychicznie to jest gorzej. Korek jest bardzo samotny

Gdy zaczęłam go głaskać - mocno merdał ogonkiem.
Korek jest tak bardzo przyjazny. Więc dlaczego nikt go nie chce? Czas pomyśleć nad nowym członkiem rodziny

Wysłany: Nie 2:28, 25 Mar 2007

Właśnie sobie uświadomiłam, że strasznie dawno nie widziałam uśmiechu na koreczkowym pysku

Nie podbiega już od dawna do drzwi kojca by powitać odwiedzających, nie macha ogonkiem... Leży smutno w swej budzie, obserwuje bez nadziei ludzkie poczynania. Na widok aparatu szybko chowa się w głąb budy, na wszelki wypadek oddalając od tego "czegoś" co go przeraża

Korek spędził w schronisku już połowę swego życia - umiecie to sobie wyobrazić? I to tę połowę, którą właśnie przeżywa, która jest jego codziennością

I choć pewnie nie bardzo pamięta, że było kiedyś inaczej - widać wyraźnie, że to życie, które prowadzi nie jest jego wymarzonym...
Od czasu do czasu zmienia się buda, ale smutek w psich oczach jest niezmienny. I jego samotność.

Czemu los się do niego wreszcie nie uśmiechnie? Czemu nie jest mu dane mieć własnego człowieka, własne miejsce na ziemi?

Jeszcze przed wakacjami zgłosił się do mnie p. Rafał spod Rudnik - stracił swego psiego towarzysza i zastanawiał się nad przyjęciem pod swój dach jego następcy. Decyzja łatwa widać nie była, bo ostatecznie podjęta została dopiero we wrześniu. Koreczek znany p. Rafałowi ze zdjęć i opisów, w realnych warunkach wydał się tym jedynym - najbardziej do tego przypominał ukochanego poprzednika

Choć psisko większość czasu spędzonego w schroniskowym kojcu spoglądało na świat smutnymi oczami, leżąc całymi dniami bez energii - w nowym domu, na własnym podwórku, z osobistymi ludźmi momentalnie odżyło.
Korek biegał radośnie, obszczekiwał wszystko co tego wymagało (i nie

), jakby te wszystkie stracone dni...
Szczęście trwało niestety tylko parę dni. Korek postanowił opuścić nowo zyskany dom

P. Rafał długo nie wiedział jak psu udało się nocą opuścić zabezpieczone przecież podwórko... Najprawdopodobniej przeskoczył jakoś ogrodzenie.

Poszukiwania początkowo bardzo intensywne, w tej chwili prowadzone już raczej bez nadziei, nie dały efektu. Ktoś ponoć widział podobne psisko biegające po polach, ale na tym skończyły się jakiekolwiek informacje

A ja tak kibicowałam Korkowi..Tak mnie chwycił za serce...

A kiedy dokładnie zaginął?Może jest jeszcze nadzieja?

Nie wierze! A Miało być tak pięknie...
Korek, gdzie jesteś!?

Edyta napisał:

A kiedy dokładnie zaginął?

We wrześniu, ponad 2 m-ce temu

trzymamy kciuki - m o c n o, bardzo mocno.
pamiętacie przygody z rudaskiem Mili? skończyło się szczęśliwie, chociaż z psiakiem zawsze trudniej.
merdanko - Misiek
pozdrawiam - Misiowaty

Ja w takich sytuacjach zawsze mam nadzieję, że zaginionego ogona ktoś przygarnął, pokochał i dba o niego jak najlepiej. Oczywiście życzę panu Rafałowi żeby Korek się odnalazł i trzymam mocno kciuki.

Szkoda.. a Rafał próbował szukać? Może przegląd innych schronisk? Allegro? Ech.. nie lubię takich zakończeń..

wole takie jak nasze.. moje i Milutkowe..

Gdzie są te miejscowosci? Widziałam podbnego psa wczoraj na podowroclawskim osiedlu Jagodno. Na pewno był bezpański, z tym, że znany mieszkańcom - przechodząc głaskali go...

Nie sądze , żeby Korek aż tak daleko był... Ale z doświadczenia wiem, że wszystko co najgorsze to możliwe, dlatego chyba wypadałoby lepiej to sprawdzić. Jak myślicie?

Jak najbardziej sprawdzić. W końcu historia zna już nie takie przypadki. Pamiętacie boksera Maksa (nie jestem pewna co do imienia)

W skutek różnych wydarzeń przeniósł się znad morza na drugi koniec Polski.

Dzisiaj byłam ze Sweety u weterynarza i opowiedziała mi jak to dziś przyszła do niej pewna pani razem z psiakiem. Na jej oko miał około 8 -9 lat. Był wielkości Sweety (może trochę większy) w typie owczarka. Cały szary, a tylną część ciała miał lekko brązową. Przyjazny bardzo, ciekawy świata. Ledwo chodził, z trudem utrzymywał się na nogach w gabinecie. Podobno został znaleziony gdzieś leżący w krzakach. Nie był wychudzony, można powiedzieć, że nawet miał trochę ciałka.
Pani Magdalena (weterynarz) dała jej numer wieluńskiego schroniska żeby dopytać czy przypadkiem jakiś w takim typie nie zaginął. Pierwszą moją myślą był oczywiście - Korek. Nie wiem, może to tylko mylny znak. Jego tymczasowa opiekunka stara się odnaleść właścicieli psiaka, a jeśli nikt się nie zgłosi, Morus (bo tak go nazwała) zostanie u niej.

Oby to był Korek..Jeśłi nie,to przynajmniej psina znalazła domek i to juz jest dobre.